غایت
و هدف قانون گذار از وضع تبصره اصلاحی ذیل ماده 478 قانون آیین دادرسی
کیفری مصوب سال 1392 این است که احکامی که پس از اجرا، قابل تدارک و جبران
نیست و نسبت به آن تقاضای اعاده دادرسی شده قبل از حصول نتیجه تقاضا موقتاً
به موقع اجراء گذارده نشود. براین مبنا و با توجه به قابلیت اجرای احکام
قطعی کیفری، شعبه
دیوان عالی کشور برای صدور دستور توقف اجرای حکم ابتدا باید درخواست را
بررسی وملاحظه و چنانچه نظر اعضای شعبه بر رد درخواست باشد، صدور دستور
توقف اجرای حکم امر بی فایده و لغوی است و به این جهت صدور این دستور در
چنین مواردی به دلالت عقلی موافق مقصود قانون گذار نبوده و موضوعاً از شمول
حکم مقرر در تبصره مذکور خارج است. بر
این اساس رأی شعبه سی و چهارم دیوان عالی کشور که با این نظر انطباق دارد
صائب و موجه تشخیص می گردد. این رأی طبق ماده 471 قانون آیین دادرسی کیفری
مصوّب سال 1392 برای شعب دیوان عالی کشور لازم الاتباع است.