هوشنگ چکی در وجه ساسان بابت خرید دو تخته فرش صادر می کند.ساسان چک را به کوروش واگذار می کند . پس چند روز هوشنگ فرش های خریداری شده را به فروشنده (ساسان) پس می دهد.اما کوروش جهت دریافت وجه چک به بانک مراجعه و لی چک هوشنگ به علت عدم موجودی کافی گواهینامه عدم پرداخت (برگشت) می خورد. کوروش بطرفیت صادرکننده چک (هوشنگ) طرح دعوی به خواسته مطالبه وجه چک می کند. هوشنگ در دادگاه در دفاع از خود بیان می دارد که چک را بابت خرید فرش از ساسان صادر کرده بود که فرش را به فروشنده پس داده است و طرف حساب کوروش وی نیست بلکه ساسان می باشد.دادگاه با این استدلال که وجود چک در ید دارنده اشتغال ذمه صادر کننده را نشان می دهد و ایراد وی در خصوص ارائه چک به ساسان و به تبع آن فسخ معامله ،در قبال ثالث( کوروش) قابل استناد نیست حکم به محکومیت هوشنگ مبنی بر پرداخت معادل وجه چک با کلیه خسارات دادرسی صادر می کند. این اقدام دادگاه اصطلاحاً در حقوق «اصل عدم توجه ایرادات در اسناد تجاری» نامیده می شود.یعنی صادر کننده سند تجاری( مانند سفته و چک) نمی تواند در مقابل ثالث( در فرض مثال بالا کوروش) به روابط خود با فرد بلاواسطه (یعنی ساسان) استناد کند. بنابراین در این موارد صادرکننده پس از پرداخت وجه چک به دارنده(یعنی کوروش) می تواند به طرفیت دریافت کننده لاشه چک (یعنی ساسان) طرح دعوی نموده و وجه چک را مطالبه کند.