مسئولیت ضامنین تنها محدود به اصل بدهی و کارمزد آن است و در خصوص جرائم تأخیر نظر به عدم وجود دین در زمان ضمانت مسئولیتی متوجه ضامن نیست.
رای بدوی
در خصوص دعوی صندوق م. با وکالت آقای م.ع.
به طرفیت خواندگان آقایان ن.ش.، م.گ. و ع.ش. به خواسته مطالبه وجه بمبلغ
273/817/118 ریال به انضمام خسارت دادرسی و تأخیر تادیه و حق‌الوکاله وکیل، بدین شرح
که وکیل خواهان اظهار داشته خوانده
1- ضمانت چیست
معمولا منظور ما از به کار بردن لفظ ضمانت، «عقد ضمان» است. ماده 648 قانون مدنی آن را به این صورت تعریف کرده است: «عقد ضمان عبارتند از این که شخصی مالی را که بر ذمه دیگری است به عهده می گیرد».
بنابراین اتفاقی که معمولاً بعد از واقع
شدن این عقد رخ می دهد این است که مدیون از دینی که برعهده دارد، رها می شود و ضامن
تعهد می کند که آن را بپردازد. «ضمان» عقد است و طلبکار و ضامن دو طرف این عقد هستند.
بنابراین در انعقاد این عقد، مدیون اصلی نقشی ایفا نمی کند هر چند بعد از اینکه قرارداد
فوق منعقد شد چون با منافع مدیون اصلی گره می خورد، پای وی نیز وسط کشیده می شود. ضمان،
یک عقد تبعی است؛ بنابراین تا طلبی وجود نداشته باشد، به طور قطع عقد ضمانی هم منعقد
نخواهد شد. هدف اصلی به وجود آمدن این عقد سودجویی و معامله نیست، بلکه هدف اصلی آن
ارفاق به مدیون و گره گشایی از کار او است. این وصف ضمان تنها جنبه اخلاقی ندارد و
از نظر حقوقی هم در احکام آن اثر دارد. به همین دلیل است که اگر ضامن اطلاع دقیقی از
مقدار و اوصاف و شرایط دینی که ضمانت آن را می کند نداشته باشد باز هم این قرارداد
صحیح است. بنابراین ممکن است شخصی از درمانده ای ناشناس ضمانت کند.